Ènca se la bóta mèl, a sém te pin de carnèvèl, ma tótt i guai, pòrca vaca, un azidèint ch’ui spaca! Tinimòdi un si pò stè, a pianz fés e a bazilé, s’ na vita bišlàca, adèss basta a fém giuvaca! I pénsiér ch’i ròmp al pali, ai butém didré mal spali, as divartèm ‘na muliga, chi sla möj, chi sl’amiga. Tótt mascarèd da bambuzun, andém a balè ti vigliun, sla musichèta dla banda, t’na bèla sarabanda. Per fè gód ènca la pènza, a magnèm in abundènza, prima ad tótt de bon baghin, ch’ui casca só a puntin. Tènt i sgnur che i purèt, i s’indulzès si fiuchèt, sal castagnòli, al fritèli, i casunzin, al cantarèli. Un saria pu carnèvèl, se manchès un bon vinèl, per insupèi la zambèla, e per fnì in zampanèla. E’ basta isé, Diogrezia! sèinza andè a Rio o a Venezia, as cuntantèm d’un carnèvèl, che sia de tót nurmèl! Ivano Aurelio Muratori È CARNEVALE, FACCIAMO BALDORIA! Anche se butta male,/ siamo nel pieno del carnevale,/ a tutti i mali porca vacca,/ un accidente che li spacca. Tanto non si può stare,/ a piangere fisso e a tribolare,/ con una vita bislacca,/ adesso basta, facciamo baldoria! I pensieri che rompono le palle,/ li buttiamo dietro le spalle,/ ci divertiamo un pochino,/ chi con la moglie, chi con l’amica. Tutti mascherati da bamboccioni,/ andiamo a ballare nei veglioni,/ con la musichetta della banda,/ in

S’avì un clòmb o un zìzì, òz purtèi a bènèdì, per Sant’Antòni la bindiziòun, mal bis-ciòli lai fà bòn. M’un canarèin ch’un chènta, dó gazi d’aqua sènta, lii s-ciòi al còrdi vuchèli, pu uv ni fà sintì dal bèli. Se la galèina lan féda, l’è mej nu stè da véda, òz purtèla a bènèdì, epù dmèn a me girì. Se un cunèj un incunèja, u n’è d’ bòna famèja, mo una vòlta bènèdét, a sò cunvint ch’ul mèt. E’ baghin nu purtèl, s’a pensè d’amazèl, adès la bindiziòun, l’è una pruvucaziòun. Nu purtè gnènca l’òca, tinimòdi l’ è ‘na siòca, las dà tènta impurtènza, e bènèdéta, òca l’arvènza. A m’aracmand e’ zinghièl, un gnè bšógn da purtèl, ló ui pò andè da par ló, e’ va e’ vèin du che vò. Purtè e’ gal ch’lai fà bòn, una bòna bindiziòun, sl’aqua sènta us capès, che ló u s’ingaluzès. Nu zcurdèv e’ gat e e’ chèn, ch’jè mej ad zèrt cris-cèn, jè pjó bòn, jà pjó còr, sa Sant Antöni protètòr. Ivano Aurelio Muratori LA BENEDIZIONE DI SANT’ANTONIO Se avete un colombo o uno strilozzo,/ oggi portatelo a benedire,/ per Sant Antonio la benedizione,/ alle bestiole fa bene. A un canarino che non canta,/ due gocce di acqua santa,/ gli sciolgono le corde vocali,/ poi ve ne fa sentire delle belle. Se la gallina non depone,/ è meglio non stare a vedere,/ oggi portatela a benedire,/ e poi domani me lo

Zà i Gréc e pu i Latéin, i brindéva cun e’ vèin, e l’éra ògni bivuda, fata a pró dla saluta. Ènca òz us fà isé, e quand che un e’ vò bé, e’ diš: cin cin a la saluta! Perché e’ vèin l’aiuta. E’ fà sangue e’ dà vigór, ul diš ènca e’ dutór, che un bicér ad vèin, la saluta u la mantèin. L’Euròpa, per quèl ch’e’ vèl, la diš ch’e’ vèin e’ fà mèl, e sl’ètichèta bšägna scriv, bèin in grand ch’l’è nucìv. E zà ch’jè dré ch’i scriva, ch’ènca l’aqua l’è nuciva se un šgrazièd un bév tròpa, té zir ad pòc e’ s-ciòpa. Sl’è cumè ch’ja dét, sè vèin us täca šmèt, a bivém l’aqua de pòz, ènca sla rèsta se gòz. Mè al dég isé per dì, tinimòdi an stag sintì, l’Euròpa la s’è pèrsa, la ragiòuna a l’arvèrsa. Cus ch’la diš mi cuntadèin? ch’i šmèta da fè e’ vèin, e che pu lai dà un aiut, un indenèz, un contribut. Ch’jà da cavè la végna, ch’j faza tóta lègna, che però in pò brušè, che e’ fóg i l’à vietè. Quèsti agl’jè asurdità, dai EurE’ vèin nucìv ma la saluta?òpa cum ch’us fà, a fè dal ròbi isé, ch’ut faza Dio turnè indré! Ivano Aurelio Muratori IL VINO NOCIVO ALLA SALUTE? Già i Greci e poi i Latini,/ brindavano col vino,/ ed era ogni bevuta,/ fatta a favore della salute. Anche oggi si fa così,/ e

La mi möj la è stè brèva, a fém l’òmid sla fèva, mè a j' ò fat i cumplimèint, a j’ò dét: mo finalmèint! T’è imparè a fè d’ tótt, t’ai dè drèinta ad brót, se t lut un ènt po’ isé, dvèint pjó brèva ca ne mè. T’è fat di gran prugrès, a sò cuntèint per adèss, us véd la mèna bòna, d’na cóga dla Madòna. An gne l’avés mai dét, la saltéva cmè un caprèt, a n’ò sintì d crudi e d’còti, a cridéva d ciapè al bòti. La m’à dét: mè carèin, a zérc sèimpre da fè bèin, t ci té che t ci nujos, e’ sà e’ caz perché a t’ò spos. La me géva la mi mà: ma ló no tól per carità, tènimodi quèl ch’ilé, ut faria sna bazilè. Tótt e’ dé a sò si furnèl, per fét quèst, per fét quèl, e té tam ciap per e’ cul, ch’a t’ó fat ènca dó fiul! Òć che òrmai la vòunta, an vèj pasè da tòunta, se t lut sa sta manfrèina, a dag fóg ma la cušèina. T an gni diš ma là tu dòna, t ci na còga dla Madòna, perché mè am sint ufèša, a sò l’azdóra dla tu chèša. Alóra mè per calmèi i bulur, a jò pòrt un maz ad fiur, s’na scatla ad ciculatèin, sla screta: at vòj tènt bèin! Ivano Aurelio Muratori TI VOGLIO TANTO BENE! Mia moglie è stata

Mè, e’ dé ch’l’é pas, vèrs al sé, andéva a spas, a s’èra s’una gagia, a camnèmie läng la spiagia. La mi mèna tla su mèna, la n’éra una putèna, mo una paperòta ubéša, che sóbit la s’è stéša. La à dét ò fat fadiga, a m’arpòns ‘na muliga, mètte zó iquè dré mè, e aiutme ad arfiadè. E mè am sò mès dimpèt, per fèi vèint sè mi brèt, mo pjó ch’a šventulèva, e mènc ch’la rèspirèva. Epù la s’è arvòlta, ò pensè ch’la fós mòrta, quand am féva e’ sègn dla cróša, arsint incóra la su vóša. L’am géva: oh Dio a mòr! fam un masagin me còr, fà prèst cèma e’ zentezdòt, vègil e puliziòt. Na! a jò dét, per la Madòna, a sò spòš s’un’ènta dòna, s’a ciamèm i pulizai, a fnèm t’un mèr ad guai. E dmèn a sém si giurnèl, che d nun i girà mèl, is dàra di spurcaciun, l’è mej nu ciamè nisun. La m’à dét: ciò carèin, l’è quis-ciòun ad quatrèin, jè quii che mè a vòj, tira fóra e’ portafòj! Dam pu tót quèl che t’è, e nu pèinsa mèl ad mè, a tir só un po’ ad quatréin che a sóld an stàg tènt bèin. A jò dèt ma la bambòza, ò zént euri tla bascòza, a ti dag schèvte de caz, che sinó at s-cènt un braz. An sò gnènca chi t sia, aspèt sna che t vaga via, che fra pòc a tac

E’ bòndé l’è duvùd, cmè augurie, cmè salut, ènca la bònazurnèda, la vèin listès ušèda. Tinimòd un còsta gnint, un salut fàt d’istint, tènt gradid da chi che sia, ch’l’ariva o e’ va via. Us va avènti in sta manìra, fin ch’us va sla bònaséra, vèrs al sé de dòpmèzdé, quand e’ sòl l’è calè. Tènt per finì la zurnèda, sl’augurie d bòna sérèda, l’è cmè mèt e’ capèl, m’un dé zà se finèl. Quand che un e’ cminza a dì, adèss a vag a durmì, e e’ casca cmè péra cóta, ui si diš: sé, bòna nota! A ne sò quant la pò fè, per putès indurmantè, ui ni vuria dó tré mèla, per fè l’èfet dla capumèla. Quand l’è nòta da nun, un si diš gnint ma nisun, che te scur, dop l’ évmaria, un s’pò savè ch’i sia. Tòtavì us pò incuntrè, chi u ne diš durènt e’ dé, jè purtròp ignurantun, bondé un si nèga ma nisun. Ivano Aurelio Muratori IL BUONGIORNO NON SI NEGA A NESSUNO! Il buongiorno è dovuto,/ come augurio, come saluto,/ anche la buona giornata,/ viene lo stesso usata. Tanto non costa niente,/ un saluto fatto d’istinto,/ tanto gradito da chicchessia,/ che arriva o va via. Si va avanti in questa maniera,/ finché si va con la buonasera,/ verso le sei del pomeriggio, / quando il sole è calato. Tanto per finire la giornata,/ con l’augurio di buona serata,/

Da l’Europa un righèl: la farèina fata si grél, che da òz las pò truvè, tal butèghi e si marchè. Jà zà dét che pièn pièn, la farà per quèla ad grèn, per la pasta, la pièda, la zambèla, la spianèda. Ènca se la pälvra ad grél, cumè ch’i diš, lan fà mèl, la n’à un udór cativ, mu mè lam fà parèć schiv. Cume quèla ad sardòun, che fra l’èlt l’è pjó bòn, las pò druvè cumè mangim, per i pól e per e’ baghin. E se per chèš im la mèt, ad mašed int i caplét, tal tajadèli e pasadèin, a piènt un bél cašèin. Mè an créd sangue de bòja, ch’us pòsa fè la spòja, cun la farèina ad grél,La farèina ad grél ch’e’ saria un pchè murtèl. An pèins che tla Rumagna, ui sia qualcun ch’e’ magna, una rubina isé, piutòst us fà impichè. Mo ilassó in s’rènd còunt, d’avè fat un afròunt, ma la nòsta cušèina, e ma la su farèina. Ivano Aurelio Muratori LA FARINA DI GRILLI Dall’ Europa un regalo:/ la farina fatta coi grilli,/ che da oggi si può trovare,/ nelle botteghe e sui mercati. Hanno già detto che pian piano,/ farà per quella di grano,/ per la pasta, la piada,/ la ciambella, la spianata. Anche se la polvere di grillo,/ come dicono, non fa male,/ non ha un odore cattivo,/ a me fa parecchio schifo. Come quella di

A durmiva sla tumèna, quand ch’a vég la Befèna, che suridènd lam diš vè, ò qualcóša ènca per té. E da säta la mantèla, l’am mostra una mamèla, o pènsè: s’l’è e’ mi rigal, a sò a pòst, a sò a caval! Mo léa s’un ènta mòsa, la mèt fóra ènca la còsa, bèla, länga, biènca, tòsta, a jò dét: tal fè apòsta? Ta m’è zà ecitè, fà e’ piašèr lasa andè, che sina at sèlt madòs, se té t’am diš ch’a pòs! Mo léa gnènca per e’ caz. l’am ciapa per un braz, e la infila la mi mèna, bèin säta la sutèna. A stè punt ò pèrs la tèsta, a stéva per fèi la fèsta, mo ò sintì a šbat la pòrta, u m’è scap da dì: malasòrta! La mi möj sla faza néra, lam diš: a vòi savè chi ch’l’éra? Ch’a tò sinti a zcär pièn, a gamb rétt sóra e’ divèn. E mè a jò dét isé: a zcuréva insèn sa té, at géva at faz la calzèta, dì só ‘sa vòt ch’ai mètta? A sé, mo che carèin! mèttie du tré ciculatèin, e ‘na stèca ad turòun, e šmet da fè e’ faquajòun! Ivano Aurelio Muratori LA BEFANA COSA MI PORTA? Dormivo sulla ottomana,/ quando vedo la Befana,/ che sorridendo mi dice, vè, / ho qualcosa anche per te. E da sotto la mantella,/ mi mostra una mammella,/ ho pensato: se è il mio